Son gülləsinə qədər vuruşan dostuma

llah yolunda öldürülənlərə ölü deməyin! Onlar yaşayır, lakin siz anlamırsınız! (“Bəqərə” surəsi, ayə 154)

Bir millət kimi təmiz adla öyünmək bütün dünya xalqlarının arzusudur. O adı vətənə bəxş etmək səadəti isə cəsur adamlara nəsib olur. Təəssüflər olsun ki, siyasi oyunlar nəticəsində vətənimizin bir parçası düşmən əlindədir. Ona görə də elə bir azərbaycanlı tapmazsan ki, onun üçün vicdan əzabı duymasın. Çünki bir millət olaraq o rüsvayçlıq hamınızın başına qaxıncdır.

Zaman-zaman satqın nakəslərin namərdliyindən istifadə edən düşmən, vətənimizdə meydan sulayıb. Bunu fürsət sayıb dost-düşmən bizi qınamasın. Azərbaycanın dərdi böyükdür.

Əslində Azərbaycanın dərdini yalnız azərbaycanlı bilir. Dünayada bir çox xalqlar fəlakət və ya düşmən əhatəsində olduğunu deyə bilər. Lakin heç bir xalq Azərbaycan xalqı kimi təklənməyib.

Aradüzəldənin evində kirayənişin

Tiflisə gələn günü ev axtarmalı oldum. Bu işdə mənə gürcü tanışım Dato kömək eləyirdi. Onunla sülh quruculuğu ilə bağlı tədbirdə tanış olmuşduq. Əli adlı tanışım da bizimlə idi. Dato qabaqcadan  bir neçə ev tapmışdı. Həmin evlərə baxmağa gedəndə məlum oldu ki, artıq başqaları yerləşib. Dato deyir, Tiflisdə həmişə belədir. Kirayəçi tez tapılır.

Məcbur olduq “Suxoy most” deyilən yerə gedək. Evlər bahalaşmışdı. Münasib qiymətə tapa bilmirdik. Hava isə çox soyuq idi. Artıq hansı qiymətə olsa  razılaşacaqdım ki, bir nəfər yaxınlıqda 250 ABŞ dollarına  2 otaqlı “dubleks” ev olduğunu dedi. Baxmaq istədik. İtalyan məhləsinə bənzər bir məhləyə girəndə Azər buranı tanıdığını dedi. Evə girdik, iki mərtəbəli yaxşı təmirli, ev əşyaları da  içində rahat yer idi. Çox keçmədən qapı açıldı. Evə 160 sm boyunda, keçəl başlı, gözü eynəkli, dolu bir kişi daxil oldu. Ev sahibi idi. Adı da Eliko. Evi tərifləməyə başladı. 4 otaqlı bir evi də olduğunu dedi. Cəmi 300 ABŞ dollarına. O evə də baxdıq. 4 otaqlı da sərf eləyirdi. Qonşularının, özünün və ailəsinin ədəbli, mərifətli insan olmalarından danışdı. Ev sahibi bu evi də qarış-qarış gəzib tərifləməyə başladı. Həyətə çıxdıq. Qazın və işığın ayrı olduğunu göstərdi. Bu vaxt həyətdəki evlərdən birindən arıq, əsmər bir qız çıxdı. Əli onu görən kimi üzünü çevirib əlimdən tutdu. Nəsə demək istəyirdi. Qız evə qayıdanda mənə yavaşdan dedi ki, hə düzdü mən burda olmuşam özü də bu qıznan. Önəm vermədim. Həm də tez razılaşıb yerləşmək istəyirdim. Bir tərəfdən yorğunluq, digər tərəfdən soyuq əldən salmışdı məni. 4 otaqlı evi kirayəyə götürdüm.

Vağzal. Bakı-Tiflis qatarı

Gürcüstana getməliydim. Yanvarın 7-si  yollandım vağzala, bilet dalınca.  Həmişəki kimi olmasa da, yenə kassaların qarşısında sıra var idi. Mən də sıraya düzüldüm.

40-43 yaşalarında bir kişi Ucara 3 bilet alırdı. Qiymətinini soruşdu. Kassir qadın 36 manat dedi. Kişi qısqanclıqla pulqabısını açıb içindən 40 manat çıxardıb kassanın nəfəsliyindən qadına uzatdı. Qadın pulun artıq olduğunu hiss etsə də,  saymağa başladı. Sonra isə yalançı təəccüblə  kişiyə baxıb, “Axı mən 36 manat dedim”. Kişi qururlar cavabın, “Çaypuludur”. Kassir qadın gülümsəyərək, göz süzdürdü.

POLKOVNİKƏ HEÇ KƏS YAZMIR?

Yazi Rovsen Cavadovun xatiresine yazilib.

Rövşən yoxluğundan sonra da adamı həyəcanlandırır, sarsıdır. Ölümündən sonra da elə bil onu qısqanırlar. Markesin «Dünyanın ən gözəl ölüsü» hekayəsini xatırlayıram. Balaca bir kəndin sakinlərinin dənizdən tapıb əzizlədikləri cüssəli, yaraşıqlı kişi meyiti onlara yüzlərlə canlıdan daha canlı görünürdü. Rövşən haqqında yazdığım müddətdə, elə indi də o, mənə yolda, küçədə gündəlik rastlaşdığım insanlardan daha diri, canlı görünür.

Azərbaycan axtarırıq

Google axtarış sisteminin statistikasına gözüm sataşdı. Bizdə ən çox axtarılan sözlərin sırasında 4-cü yedə Azerbaycan sözüdür. Azərbaycanlılar Azərbaycan axtarır  ! maraqlıdır.  Başqa ölkələrə də baxdım. Fransa, Almaniya, ABŞ, İsvecrə və sairə damokratik saydığımız ölkədə statistikada  öz ölkələrinin adını görmədim. Amma bizim kimi, Ermənilər, Gürcülər, Hindlilər də bizim kimi öz ölkələrini axtarmaqla məşğuldur. Görəsən bunun səbəbi nədir ?  Fikrinizi bilmək istərdim…

SƏNİN QƏLƏBƏN

Bir vaxt soyudub əllərini, geriyə baxmadan gedən insanların arxasından tökdüyünüz göz yaşları əbəsdir. Gözünüzü telefona dikib keçirdiyiniz yuxusuz gecələr də gərəkli deyil.

  Heç aynanın qarşısına keçərək özünü kənardan seyr etdinmi? Pırıl-pırıl yanan gözlərinin nəyə qadir olduğunu, vücudunun daxili gücünü duydunmu? Əks cinsin nümayəndəsinə niyə aldanırsan deyə, necə düşündünmü? Sevdiyin insan ilə son dəfə hansı səbəbdən mübahisə edərək ayrıldığını, heç özün də  bilmirsən? Elə içini didib dağıdan da bu deyilmi? Yenidən onu istəyirsən. Adi bir mesaji belə yetərlidir, amma yazsın. Olanlarla barışa bilmirsən, ancaq qürurun da hisslərinə müharibə elan edib. Nəhayət, qərara alırsan ki, ona yazasan. Bəs sonra?

Yalnızlıq

  Bəli, səbirsizliklə gözlədiyim bayram da keçdi. Neçə qəlbləri sevindirdi bu yeni il. Küsənləri barışdırdı, ayrılanları qovuşdurdu. Tortağın çoxdan gözlədiyi qar da ağ gəlinliyi hədiyyə gətirdi ona. Bu şəhər bir az da gözəlləşdi. Sevənlər əl-ələ, göz-gözə sevgilərini bəxş etdilər aləmə.

  Bir rəfiqəm iki il ayrılıqdan sonra qovuşdu sevdiyinə.

  Qəmdən, kədərdən dərin iz buraxmış köhnə ili yola salıb gələn yeni ilə başlamağa çalışdım amma necə? Səhər açılandan dostlar, tanışlar mənə, mən də onlara təbrik və arzularımı yetirdim. Və…bir zaman oldu ki, telefonum susdu. Gözlədim, yenə də gözlədim…Nəfsim məni bir yana, qürurum o biri yana çəkdi. Sevgi qürura baxmır deyirlər. Mən də elə etdim, zəng vurdum. Telefonu söndürdü. Ardından ürəyimdən gələn sözləri inci kimi, mesaj xanalarına düzüb o laqeydə göndərdim. Axı nə edərdim? Bilsəydim…bilsəydim ki, o andan qəlbimin dərinliklərində bir qılınc yarası açılacaq və elə həmin gündən ayrılıq yarası göynəməyə başlayacaq…barmaqlarımı da düymələrə toxundurmazdım. Yenə də xəyallarımla yaşayardım, inanardım qurub yaratdığım süni yuvaya.

YAĞIŞ YAZACAQ…

Bax göy guruldayır, yenə yağış yağacaq. Yenə küçələrdə balaca gölməçələr doğulacaq yağışdan. Yenə külək əsəcək, ləpələndirəcək gölməçədəki suyu. Külək coşaraq yağışı pəncərəmə çırpacaq. Yağış şüşəni döyəclədikcə xəyala dalacam, səni xatırlayacam. Yağışın həzin səsinə sözlərdən naxış vuracam. Bəlkə yağış, külək məni üşüdəcək, amma tir-tir əssəm də qorxmayacam soyuqdan. Yenə xəyalım şəhəri dolaşacaq, səni arayacaq. Gəzəcəm əyri küçələrdə….baxacam tikilən körpülərə. Hərdən qorxacam, bəlkə uçurdar külək onları, bizim sevgi qalamızı uçurdan kimi deyə….

Dolaşacam, yağışda islanan, soyuqda üşüyən, mənsiz birini tapmaq istəyəcəm. Hansı küçə ilə gedəcəyimə qərar vermək çətin olacaq, vallah! Hansı qapını döyüm bilməyəcəm, səni harada tapacağımı bilmirəm!

Payızın izi ilə…

Payız yaşıl ağacların qapısını çoxdan döymüş, yamyaşıl yarpaqlarına əvvəl sarı don geyindirmiş, sonra xəzana döndərmişdir. Əvəzsiz ekzotika yaranıb. Indi də yağış yağır…Bulud bu gecə göz yaşları ilə xəzanı nəmləndirəcək. Amandır üşüməsin yarpaqlar! Yağışla yuyunacaq onlar…
Bu yağış çuxurları dolduracaq  evə qayıdanları isladacaq. Kimisi iti addımlarla evə tələsəcək, kimisi həzz alacaq, asta-asta yürüyəcək küçələrdə. Kimi romantika dolu yağışın damlalarına sirdaş olub qələmə sarılacaq. Bəlkə kiminə ayrlıqları, kiminə  həsrəti, kiminə tənhalığı, kiminə ilk sevgini xatırlatmaq üçün yağır bu yağış.

BU BİZİK

Heç kəs məni kəmərimdən belə bərk qucaqlamamışdı… Bizim marşurtlar lap adamı təngə gətirir. Elə ki, oraya girirsən insanlar sanki min illik həsrətini çəkirlərmiş.Qucaqlaşma normal haldır, baxır harda, necə kiminlə… Bir də baxır adamına. Tanımadığın biri ilə qucaqlaşmaq bizim milli əxlaqımıza yaddır. Amma ayağını qoyursan bizim marşurtlara tanımadığın adamlarla istəsən də istəməsəndə qucaqlaşmalı olursan. İlk addımdan “mehribanlaşmaq” devizi altında qucaqlaşmağa doğru kiçik hərəkətlər başlayır. Adam özünü lap qəribə hiss edir. Bir neçə dəqiqədən sonra anlayırsan ki, artıq nə telefonundan, nə də pul qabından əsər- əlamət yoxdur. Bu vaxt sürücünün mehribanlaşın səsinə hələ “super salondan” cavab da gəlir: Mehribanlaşa- mehribanlaşa qonşu olduq birazdan qohum olacağıq.