Günümüzün qəhrəmanı olmuş hadisə

Bərk qar yağırdı. Əsgərlər  yemək yeyə-yeyə yeməkxanadan bayıra baxırdılar. “Görəsən bu qarlı havada da bizi işə aparacaqlar?” deyə düşünürdülər. Yay-qış demədən bizim sərhəd  bölgəsindəki əskərlər tez-tez səngər qazmağa, blindaj (post əsgərlərinin  yaşadığı yer) tikməyə aparırdılar.

“Nə oldu hazır deyil əsgərlər?” rəisin səsi gəldi. Komandir içəri girib əsgərlərə tələsməyi tapşırdı. Yenə də iş. Qar da onları işdən saxlaya bilmədi. Hər  kəs  tələsik yeməyə  başladı. Əsgər Abbasov qaşığı tullayıb ordunu orduya  daş qoyanı  güllələməyə başladı.  Abbasov el arasında  necə deyərlər prikol oğlan idi. Həmişə əsgər yoldaşları ilə zarafat eləyir, onları  güldürürdü.

Yeməyi bitirib əsgərlər iş paltarlarını  geyinməyə başladılar. Budur maşın da  gəldi. Hər kəs maşına  doluşdu. Soyuqdan hamı bir-birinə qısılmışdı. Maşın tərpəndi.

Yollar  buzlamışdı.  Onlar  ermənilərə çox yaxın idilər.  Yolun qarşıdakı hissəsini erməni PK-çısı (plemyot kalaşnikov) yaxşı görürdü. Yolun sağ tərəfi qayalıq,  sol tərəfi isə dərə idi.  Ehtiyatlı olmaq  lazım idi. Çox ləng getsələr, erməni atəşə tuta  bilərdi. Amma tələsmək də olmazdı. Sürücü  sonra  bu haqda deyir: “Bərk qar yağırdı. 5m qabağı görmürdüm. Erməni postu yaxında  olsa da,  mən sürəti artırmadım. 10-15 sürət ilə gedirdim.”

Maşının arxasındakı əsgərlər də,  çavuşlar da  olanlardan xəbərsiz idilər.  Şaxta bədənlərinə işləməsin deyə bir-birinə qısılmışdılar. Əsgər Abbasov yenə zarafatından qalmır  hər kəsi güldürürdü. O, yaşca hamıdan böyük olduğu üçün zarafatları heç kəsin xətrinə dəymirdi.  Elə onlar  deyib-güldüyü  bir anda  maşın silkələndi sakitlik çökdü.

“Elə bir an oldu ki, elə bildim həyat dayanıb, tam qaranlıq  oldu, heç nə eşitmədim. Amma onu hiss eləyirdim ki, fırlanıram. Bir qədər sonra  özümə gəldim. Maşında heç kəs  yox idi” Abbasov  deyir.

Abbasov maşının arxasından çıxıb ətrafına  baxır. Maşın yoldan sürüşüb dərəyə  yuvarlanıb.  Dünya başına hərlənirdi. Heç nə düşünə bilmirdi.  Yenə ətrafına  boylandı. Bircə erməni postu yerləşən təpəni gördü. O, bu postu yaxşı tanıyırdı və burada  PK  olduğunu da  bilirdi. Cəld  hərəkət eləməyi qərara  aldı. İndi ətrafı daha aydın görürdü. Qar yağmağa davam edirdi. Qar dənəcikləri dayanmadan onun gözünə girirdi. Sanki onun ətrafını görməyini istəmirdi. Abbasov kabinə tərəfə getdi, sürücü  içəridə idi. Onu pəncərədən sürüyüb bayıra  çıxardı. Sürücünün gözləri açıq idi, amma  nə danışır, nə də hərəkət edirdi. Bir neçə dəfə sillə vurandan sonra  sürücü  bir az  özünə gəldi, yerdə oturub üzünü tutdu, başı ağrıyırdı. Qorxudan ayaqları da  tutulmuşdu. Abbasov yaxında inilti səsi eşitdi. Səs gələn tərəfə getdi. Bu kiçik çavuş Cabbarov idi. Sifət qan içində idi, danışa bilmirdi. Abbasov onu sakitləsdirməyə çalışdı. Yəqin ki, o, huşunu itirmişdi. Abbasovu görüb huşu özünə qayıtmağa başladı. Üzünü əli ilə silib əllərinə baxdı. Yəqin ağrını hələ hiss eləməmişdi. Qanı görüb qorxdu.

Abbasov:  “Ilahi, Cabbarov orada elə bir qışqırmaq qışqırdı. İnsan bilə-bilə elə qışqıra  bilməz. Bədənim birtəhər oldu. Heç cür sakitləşmirdi. Erməni yadıma düşdü. Bu dəqiqə PK bizi tutub hamımızı qıra bilərdi. Bir yumruq vurdum sakitləşdi”

Abbasov çavuşun qoltuğuna girib  təpəyə, yola tərəf  qalxmağa başladı. Təpə yuxarı qalxdıqca  digər  yoldaşlarını da gördü. Vəziyyət çox  pis idi. Bir tərəfdə qolu qırılan, o biri tərəfdə qıçı, iki nəfərin də qarnı kəsilmiş bağırsağı çölə çıxmışdı. Abbasov Əsgər yoldaşlarını bir-biri  yuxarı  yola  çıxartmağa başladı. 17 əsgər  və 3  zabiti  yola  düzdü. Sonra  enmə dərəyə düşüb bütün silahları, güllələri yığıb yuxarı qalxırdı ki, maşın dayandığını gördü. Sən demə, onların arxasınca  digər bir qrup gəlirmiş. Abbasov yuxarı qalxanda  digər qrupun rəisi Abbasovu qucaqlayıb ağlamağa başladı. İndi də o, zabiti sakitləşdirməyə çalışırdı.  Qolunun sancdığını hiss elədi. Qoluna baxanda  gördü ki, paltarı kəsilib nə isə onun paltarını və qolunu kəsib. Diqqətlə baxanda  gördü  ki, yara dərindir, onun hətta sümüyü də görünür. Yara  ciddi idi, amma  o, bu yara  ilə 20 nəfəri necə daşıyıb yola düzə bilmişdi? Hər halda  möcüzə olmasa da  çətin iş idi.

Abbasov deyir: “Allaha  şükür heç  kimə bir şey  olmadı. Heç kəs  ölmədi. Həmin anda  sanki ermənilər də kor olmuşdu. Bilmirəm, bəlkə də bilərəkdən atmadılar, amma  istəsəydilər hamımızı qıra  bilərdilər. Yaxşı oldu, şükür  şikəst olanımız yoxdur. Amma heyf  bu gün həmin uşaqların hərəsini bir bölüyə göndərdilər”

Yuxarıdakı hadisə 100% olmuş hadisədir. Yazıçılıq qabiliyyətim zəif olsa da, istədim bunu sizinlə bölüşüm. İstədim biləsiniz ki, bu gün də bizim aramızdan qəhrəmanlar  yetişir.